16  września, w przededniu liturgicznego wspomnienia  św. abpa Zygmunta Szczęsnego   w Mikstacie została zorganizowana „Niedzielę ze Zygmuntem Szczęsnym Felińskim”. Najważniejszym wydarzeniem tej „ Niedzieli” była msza święta sprawowana o godz. 11:00 w intencji Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi,  podopiecznych, przyjaciół, dobroczyńców i czcicieli św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. Przewodniczył jej ks. kan. Krzysztof Ordziniak. Wraz z nim przy ołtarzu stanął ks. kan. Grzegorz Klapa. Na początku mszy  świętej został zaprezentowany program słowno-muzyczny przygotowany pod kierunkiem s. Anety Pielachy przez dzieci ze Świetlicy Środowiskowej prowadzonej przez Duchowe Córki św. Abpa Zygmunta Szczęsnego. Homilię podczas Eucharystii wygłosił ks. kan. Grzegorz Klapa. Rozpoczynając podkreślił, że w 100-lecie niepodległości obchodzimy 123 rocznice narodzin dla nieba św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. Kaznodzieja zaznaczył, że pragnie zatrzymać się dzisiaj nad życiem tego świętego. Jak zaznaczył, całe jego życie zamyka się w XIX wieku, na czas, gdy Polska nie istniała na mapie Europy. Ks. kan. przypomniał najważniejsze wydarzenia z życia przyszłego Świętego. Przywołamy tutaj niektóre z nich. Urodził się 1 listopada 1822 roku na Wołyniu. Jego rodzicami byli Gerard i Ewa. Po narodzeniu został ochrzczony „z wody”, a ceremonii chrzcielnej dopełnił 13 grudnia ks. kan. ks. kan. Michał Maniecki, proboszcz Skorecki. Od rodziców Zygmunt Szczęsny uczył się miłości do Boga i Ojczyzny. Wzrastał w atmosferze szacunku dla tradycji i historii. Kaznodzieja uwagę, że to w domu rodzinnym zdobył Szczęsny fundamenty wiary w Boga i stąd wyniósł zasady moralności chrześcijańskiej. Tu także rozpoczął swoją formację intelektualną. Szybko jednak dla przyszłego Arcybiskupa kończy się czas szczęśliwego dzieciństwa. W wieku 11 lat został osierocony przez ojca, a gdy miał lat 17 jego matka zostaje zesłana na Syberię. Po wywiezieniu matki na Syberię trafił pod opiekę Zenona Brzozowskiego i dzięki jego wsparciu finansowemu studiował w Moskwie matematykę. Tu zetknął się ze środowiskiem obojętnym religijnie, nie osłabiło to jednak jego wiary, ale wręcz przeciwnie umocniło go wewnętrznie. Po studiach rozpoczął praktykę rządową w kancelarii gubernatora w Moskwie, aby uzyskać tzw. „ rangę urzędniczą”, a następnie przez dwa lata pracował u swego opiekuna, który - jak dodał kaznodzieja- wysłał go za granicę, aby mógł rozwijać swoje zdolności intelektualne. Trasa jego podróży wiodła przez Lwów, Kraków, Wiedeń, Pragę, Drezno, Berlin, Brukselę. Przez trzy lata przebywał w Paryżu, gdzie studiował na Sorbonie. W tym okresie spotkał wielu przedstawicieli polskiej emigracji m.in. księcia Adama Czartoryskiego, Juliusza Słowackiego. Kontynuując kaznodzieja zwrócił uwagę na rok 1851. W styczniu tego roku Zygmunt Szczęsny Feliński wraca do kraju, a w październiku wstępuję do Seminarium Duchownego w Żytomierzu. Po roku został wysłany na dalsze studia do Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu. Święcenia kapłańskie otrzymał 8 września 1855 roku. Po święceniach ks. Zygmunt Szczęsny Feliński przez dwa lata posługiwał jako wikariusz w parafii św. Katarzyny w Petersburgu, która prowadzona była przez Ojców Dominikanów. Wymieniając zasługi ks. Zygmunta Szczęsnego ks. kanonik zwrócił uwagę na założenie przez  niego Schroniska dla ubogich rzymskokatolickiego wyznania, a także założenie żeńskiego zgromadzenia zakonnego Rodziny Maryi. Siostrom tym powierzył opiekę nad sierotami i starcami w schronisku. Ponadto zasłynął jako wybitny kaznodzieja. W 1857 roku został powołany na kapelana i ojca duchownego alumnów Akademii Duchownej. Zajmując się formacją przyszłych kapłanów zaszczepiał w ich sercach gorliwość apostolską, miłość Kościoła, wierność prawu kanonicznemu, posłuszeństwo władzy kościelnej, przywiązanie do Stolicy Apostolskiej, a także miłość do Ojczyzny i potrzebę pracy dla niej. Ks.Zygmunta Szczęsnego sprawował posługę w Petersburgu do 6 stycznia 1862 roku, kiedy to papież Pius IX mianował go Arcybiskupem Warszawskim. Konsekracja odbyła się w 26 stycznia 1862 roku w kościele Świętego Jana Jerozolimskiego, po niej Arcybiskup opuścił Petersburgu. Warszawa przyjęła chłodno nowego pasterza. Jego pasterzowanie w stolicy przypadło na trudny czas manifestacji patriotycznych i wybuchu powstania styczniowego – kontynuował kaznodzieja. Jego posługa w Archidiecezji Warszawskiej trwała od 9 lutego 1862 roku do 14 czerwca 1863. W tym czasie abp Feliński wizytował parafie, kładł duży nacisk na głoszenie słowa Bożego i katechizację dzieci. Szerzył kult Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej, upowszechnił w Archidiecezji nabożeństwo majowe, polecił kapłanom troskę o trzeźwość Narodu. Popierał rozwijający się ruch franciszkański i sam wstąpił w jego szeregi. W czerwcu 1863 roku opuścił Warszawę. Był przez trzy tygodnie internowany, a następnie zesłany do Jarosławia nad Wołgą, gdzie spędził dwadzieścia lat. Mimo represji i ograniczeń policyjnych prowadził działalność apostolską i dobroczynną wśród katolików Jarosławia oraz zesłańców polskich. Wiele czasu spędza na modlitwie o pomyślność Kościoła w Ojczyźnie. Jarosław mógł opuścić dopiero w 1883 roku, nie mógł jednak powrócić do Warszawy. Leon XIII przeniósł go ze stolicy arcybiskupiej warszawskiej na tytularne arcybiskupstwo Tarsu. Ostatnich 12 lat życia spędził w galicyjskiej wsi Dźwiniaczka służąc ludowi wiejskiemu sprawując Eucharystię, głosząc słowo Boże, spowiadając. Cieszył się wielkim szacunkiem i uznaniem, postrzegany był jako święty człowiek. Zmarł 17-go września 1895 roku w Krakowie. Został beatyfikowany przez Jana Pawła II 18 sierpnia 2002 roku w Krakowie, a kanonizowany przez Benedykta XVI 11-go października 2009 roku w Rzymie.  Ponadto ks. kan. przybliżył rozwój Zgromadzenia założonego przez św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego podkreślając, że obecnie Siostry posługują w ponad stu czterdziestu krajach. Kaznodzieja zachęcał do włączenia się do grupy modlitewnej św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego, która spotyka się 17. dnia każdego miesiąca. Kończąc ks. kanonik przywołał słowa Jezusa z Ewangelii: „kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje! Powiedział: Na tym polega nasze życie, abyśmy wzięli ten krzyż, który dźwigamy każdego dnia, nie narzekali, ale szli za Chrystusem. Przykładem dla nas jest św. Zygmunt Szczęsny Feliński”.

W procesji z darami przyniesiono: płonącą świecę, kwiaty, wodę i wino, hostię oraz dar duchowy intencje zanoszone przez wstawiennictwo św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. Przed końcowym błogosławieństwem odczytana została modlitwa o uproszenie łask za wstawiennictwem  Świętego Szczęsnego. Od 2014 roku w kościele farnym znajdują się relikwie  Założyciela Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi. Po końcowym błogosławieństwie była możliwość ich uczczenia.

Siostry Franciszkanki Rodziny Maryi od 1921 roku posługują  w naszej mikstackiej parafii.  Starania o to, by w Mikstacie powstał Dom Zakonny podjął budowniczy kościoła farnego ks. Franciszek Ruszczyński. Na przestrzeni lat posługiwało w naszej wspólnocie wiele sióstr. Podejmowały posługę zgodnie z charyzmatem i zadaniami powierzonym im przez Ojca Założyciele. Starsze pokolenie Mikstaczan z wielkim wzruszeniem opowiada  do dziś o ochronce prowadzonej przez Siostry. Ponadto Siostry opiekowały się chorymi w domach, katechizowały. Obecnie w Domu Zakonnym Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi  w Mikstacie na ul. Kaliskiej mieszkają cztery Siostry: s. Sylwia Kanak, s. Helena Południuk, s. Aneta Pielacha i s. Bogusława Gajowska. Siostra Sylwia pełni funkcję przełożonej. To s. Sylwia zajmuje się dekorowaniem kościoła, posługuje jako zakrystianka. Wielką miłością i troską obdarza św. Rocha. Siostra Helena zajmuje się kuchnią, świetnie piecze i gotuje. Uczestniczy w prawie wszystkich wyjazdach pielgrzymkowych organizowanych w parafii i zawsze obdarza wszystkich dobrym słowem i promiennym uśmiechem. Z kolei s. Aneta działa w reaktywowanej Świetlicy Środowiskowej prowadzonej przez Siostry. Obdarzona pięknym głosem i umiejętnością gry na gitarze śpiewa w parafialnej scholi, ale także pisze ikony.  Siostra Bogusława jest wśród nas od niedawna, uczy w szkole religii. Będzie m.in. przygotowywała dzieci do pierwszego pełnego uczestnictwa w Eucharystii. Każda z Sióstr ma swoje obowiązki, zadania. Siostry są jednak wielkim skarbem przede wszystkim dlatego, że obejmują modlitwą dzieła podejmowane w parafii. Piękna i niezwykle podniosła uroczystość, w której uczczono założyciela Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi dobiegła końca. Czas świętowania dobiega końca, a znów w poniedziałek w świetlicy środowiskowej pojawiły się dzieci, siostry podejmą katechezę i posługę w kościele i tak jak nakazał im ich Tato- Święty Zygmunt Szczęsny uczynią  to wszystko w duchu pokory i prostoty. A dla  wiernych niech ten dzień będzie zachętą do pochylenia się nad pozostawionymi dziełami Zygmunta Szczęsnego Felińskiego. Pozwolą nam one lepiej  poznać tę wielką postać. Być może pomoże nam to dostrzec i odkryć ważną prawdę, że także w dzisiejszych czasach Świętych można naśladować, można żyć wartościami, które dla nich były istotne i doprowadziły ich do chwały nieba...