W homilii beatyfikacyjnej kard. Becciu, delegat papieski, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnyc nazwał nową błogosławioną „przykładem pokory i miłości do Eucharystii”. Przypomniał, że we wszystkich miejscach, gdzie przybywała szukała najpierw kościoła, w którym odbywała się adoracja Najświętszego Sakramentu, a za najważniejszy moment dnia uznawała przyjęcie Komunii św. podczas Eucharystii. 

María Emilia Riquelme y Zayas urodziła się 5 sierpnia 1847 r. w Granadzie. Kiedy miała siedem lat zmarła jej matka. Mała María złożyła wówczas ślub wierności Jezusowi i Maryi, który potwierdziła w wieku młodzieńczym. Według rówieśników „była osobą bardzo dobrą, posłuszną i pełną wyrzeczeń”. Po śmierci brata towarzyszyła swojemu ojcu, generałowi wojsk hiszpańskich, na Teneryfie, w Sewilli, Madrycie i Lizbonie. Ojciec był człowiekiem bardzo pobożnym. Jego silna wiara w Boga i wielka pobożność do Maryi sprawiły, że córka zajęła się apostolatem wśród ubogich i potrzebujących. „Biedni są moimi przyjaciółmi”, zwykła powtarzać. Chciała wstąpić do zakonu, ale temu zamiarowi sprzeciwił się ojciec, który nie chciał stracić jedynej córki. María opiekowała się nim aż do śmierci. Majątek, który odziedziczyła poświęciła na apostolat i dzieła miłosierdzia. W 1896 r. zakłada w Granadzie Zgromadzenie Misjonarek Najświętszego Sakramentu i Maryi Niepokalanej. Jego celem jest wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu oraz misje i praca na polu edukacji, szczególnie wśród ubogich i opuszczonych. W 1912 r. zgromadzenie zatwierdził papież Pius X.

María Emilia Riquelme łączyła kontemplację i życie apostolskie. „Nie można zrozumieć misji bez kontemplacji”. Jej hasłem były słowa: „Dobrowolne i radosne oddanie na chwałę Boga i dla dobra braci”. Była kobietą prostą i pokorną. Zmarła w domu generalnym zgromadzenia w Granadzie 10 grudnia 1940 r. Zgromadzenie obecne jest dzisiaj m. in. w Meksyku, Boliwii, Brazylii, USA, Angoli i Filipinach.

Mszę koncelebrowali m.in. abp Javier Martínez z Granady i biskupi z diecezji Andaluzji.